kapanmayacak yaralar

genelde küçükken yaşadığımız güvendiğimiz insanlardan aldığımız darbelerdir

bu güne kadar sayamayacağım kadar gösteriye çıktım. babam belki iki kere falan izlemiştir. bugün annemle ablamı bırakıp gitmiş. oysa beni o sahnede izlemesini ne kadar çok isterdim. her sahnemden sonra bunu düşünüyorum. neden yanımda değilsin?

eski sevgilinin yeni sevgili yapması⚘

(bkz: açgözlülük) öyle bir yaradır ki ne kadar beslerseniz besleyin asla kapanmaz, bitmek bilmez. hafazanallah.

ne güzel demis aleyna baba kalbimde kırılmadık yer mi bıraktın

annem babam öğretmendir, çocukken bakıcı bir kadın bakıyordu abimle bana, banyo yaptırırken yüzümü yıkarken yüzüme sert bir şekilde sabun sürer çok fazla su tutardı nefesim kesilirdi, 32 yaşıma geldim hala berberde saçımı yıkatamam, yüzüme yoğun bir şekilde su tutatama nefesim kesilir, ne kadar yenmeye çalışsamda bu korkuyu hala yenemiyorum

“uyuyunca geçmeyen yaralar var. kesik kesik ağlayanlar bunu anlar.” (bkz: kemal hamamcıoğlu) (bkz: duasız kaldım anne)

o'nun açtığı yaralar. hadi eyv

deli gibi sevdiğin insanın seni gözünü kırpmadan sırtından vurması

hiç sevilmemiş olmak.

Ailevi problemler. Kaç yaşında olursak olalım bizi en çok yaralayan ve asla unutmayacağımız derin yaralar..

Ana-baba'yı kaybetmek. asla kapanmyacak bir yara, ne tarifi var ne de merhemi.

çok çok özlemek ve sevmediğini bilmek sonu gelmez acılarınla beraber Neyse.. erkekler ağlamaz.